Entrepreneurial Films

Filmin ana temalarından biri Amerikan Rüyası ve başarı kavramıdır. Kroc'un karakteri aracılığıyla film, hırslı başarının ve bireylerin hedeflerine ulaşmak için gidecekleri uzunlukları keşfeder. Kroc'un yolculuğu klasik bir rags-to-riches hikayesi olarak tasvir edilir, kararlılığını, azmini ve girişimci ruhunu sergiler.

Eleştirmenler ve izleyiciler, Michael Keaton'ın Ray Kroc olarak performansını övmüş, karakterin karmaşıklığını yakalama yeteneğini vurgulamışlardır. Keaton, Kroc'u karizmatik ve kurnaz bir iş insanı olarak canlandırırken, hem büyüleyici hem de ahlaki açıdan belirsiz bir karakterdir. Onun canlandırması karaktere derinlik katar, Kroc'un hırslarını ve vizyonunu gösterirken onun kusurlarını ve çelişkilerini de ortaya koyar.

Ayrıca, "The Founder" McDonald's'ın tarihini ve mirasını aydınlatır, fast-food endüstrisinin kökenleri ve onu devrim yaratan yenilikçi iş modeline dair içgörüler sunar. Film, Kroc ile McDonald kardeşler Dick ve Mac arasındaki ortaklığa ve Kroc'un işi genişletmeye çalışırken ortaya çıkan çatışmalara ve gerilimlere odaklanır.

Film ayrıca kapitalizm ve kurumsal açgözlülük temalarına da değinir, Kroc'u kendi çıkarı için başkalarını sömüren acımasız ve fırsatçı bir iş insanı olarak tasvir eder. Kroc McDonald's markasını kontrol altına aldıkça ve orijinal sahipleri dışarı ittikçe, film iş etiği ve kontrolsüz hırsların sonuçları hakkında sorular sorar.

Ancak bazı eleştirmenler, filmin Kroc'un hikayesinin bazı yönlerini basitleştirebileceğini veya romantize edebileceğini belirtmişlerdir. Kroc vizyoner bir girişimci olarak tasvir edilirken, film iş uygulamalarıyla ilgili tartışmaları ve eleştirileri, franchise sahiplerinin sömürülmesi ve kötü muamele iddialarını göz ardı eder.

Genel olarak, "The Founder" Ray Kroc'un ve McDonald's'ın kültürel bir fenomen olarak yükselişini çekici ve ilgi çekici bir şekilde sunar. Hırsların, yeniliğin ve başarının peşindeki keşfiyle, film girişimcilik ve Amerikan Rüyasının karmaşıklıkları hakkında değerli içgörüler sunar. İzleyiciler Kroc'u bir kahraman mı yoksa bir kötü adam mı olarak görse de, film iş etiği, kurumsal kültür ve başarının bedeli hakkında düşündürücü tartışmalar başlatır.

Temelinde, "The Playlist" gizemli bir çalma listesi etrafında döner; insanların telefonlarında gizemli bir şekilde beliren ve hayatlarını beklenmedik şekillerde yansıtan ve etkileyen şarkılar içeren bir konsepti ele alır. Her bölüm, çalma listesini keşfeden ve müziğin kişisel mücadeleleri, ilişkileri ve arzularıyla nasıl kesiştiğini keşfeden farklı bir karaktere odaklanır.

Dizinin en çok övülen yönlerinden biri, çeşitli türleri ve dönemleri kapsayan çeşitli şarkıların yer aldığı çeşitli bir soundtrack'e sahip olmasıdır. Müzik, hikayeyi ileri taşıyan merkezi bir tema olarak hizmet eder ve karakterlerin deneyimlerine duygusal bir rezonans sağlar. İzleyiciler, soundtrack'in nostaljiyi çağrıştırma, her bölüm için tonu belirleme ve genel izleme deneyimini artırma etkinliğini belirtmişlerdir.

Ayrıca, "The Playlist", aşk, kayıp, kurtuluş ve öz keşif gibi evrensel temaları keşfetmesi nedeniyle övgü almıştır. Her bölüm, insan duygularının ve ilişkilerinin karmaşıklıklarına dalıp insan koşulları hakkında dokunaklı içgörüler sunar. Karakterler, izleyicilerle derinden kişisel bir düzeyde rezonans kuran, ilişkilendirilebilir ve iyi geliştirilmiştir.

Ancak, bazı eleştirmenler dizi hızı ve anlatı yapısından endişelerini dile getirmişlerdir. Her bölümün farklı bir karaktere odaklanmasıyla episodik formatın, eşitsiz anlatıma ve bölümler arasındaki bağdaşmazlığa yol açabileceğini savunmaktadırlar. Ayrıca, bazı izleyiciler, belirli hikayelerin yapay veya melodramatik hissettiklerini eleştirmişlerdir, bu da dizinin otantikliğinden uzaklaşmasına neden olmaktadır.

Bu eleştirilere rağmen, "The Playlist", müziğin hayatlarımızı nasıl etkilediğine dair taze ve düşündürücü bir keşif sunmaktadır. Yenilikçi konsepti, etkileyici karakterleri ve çağrışımlı soundtrack'i, müzik severler ve karakter odaklı dramaların hayranları için izlenmesi gereken bir yapım haline getirir. İzlenmeye değer olup olmadığı, sonuç olarak müziğin ve hikayenin kesişimine olan takdirinize ve anlatı deneyimine olan hoşgörünüze bağlıdır.

Dizi, Amanda Seyfried'in canlandırdığı Elizabeth Holmes'un hikayesini takip eder. Holmes, umut vaat eden bir girişimden, sağlık endüstrisini devrim yaratma vaadiyle değerli bir çok milyar dolarlık bir şirkete dönüştürür. Ancak şirket ivme kazandıkça, Holmes'un yüzündeki çatlaklar belirmeye başlar ve bu da Theranos'un ve Holmes'un çöküşüne yol açar.

Birçok izleyici, Seyfried'in Holmes'u canlandırmasını, onun karizmatik cazibesini ve kararlı hırsını başarılı bir şekilde yansıttığı için övdü. Seyfried'in incelikli canlandırması, Holmes'u insanlaştırarak karakterinin karmaşıklıklarına ve eylemlerini yönlendiren motivasyonlara ışık tutmaktadır. Naveen Andrews'ın Theranos COO'su Ramesh "Sunny" Balwani ve Laurie Metcalf'ın Phyllis Gardner rollerindeki etkileyici performansları da övgü aldı.

Ancak bazı eleştirmenler, dizinin Theranos skandalının karmaşıklıklarına yeterince derinlemesine inmediğini, olayların daha sansasyonel bir şekilde anlatıldığını iddia ettiler. Onlar, dizinin önemli detayları ve incelikleri göz ardı ettiğini, hikayeyi basitleştirerek ana karakterlerin motivasyonlarını ve eylemlerini kapsamlı bir şekilde anlatmadığını düşündüler.

Bu eleştirilere rağmen, "The Dropout", 21. yüzyılın en etkileyici kurumsal skandallarından birini sürükleyici bir şekilde anlatmaktadır. Dizi, inovasyon ve girişimcilik kültürünün karanlık yönlerine ışık tutar ve başarıya her türlü maliyetle ulaşma konusundaki hırsla ilgili temaları keşfeder. Dizi, gelecekteki girişimciler ve yatırımcılar için bir ibret hikayesi olarak hizmet eder ve kontrolsüz hırsların tehlikelerini ve etik iş uygulamalarının önemini vurgular.

Genel olarak, "The Dropout" hakkındaki görüşler farklılık gösterir; bazı izleyiciler etkileyici performanslarını ve sürükleyici hikayesini överken, diğerleri Theranos skandalının sansasyonel bir şekilde anlatıldığını eleştirir. Diziyi izlemeye değer olup olmadığı sonuçta konuya olan ilgi ve gerçek olayların kurgusal anlatımlarına olan hoşgörüye bağlıdır.

Dizi, Uber'ın tartışmalı kurucusu ve CEO'su Travis Kalanick'in liderliği altında bir başlangıçtan küresel bir teknoloji devine yükselişinin dramatik hikayesini anlatmaktadır. Uber'ın ulaşım endüstrisindeki hakimiyetine giden yolculuğunda, acımasız kurumsal kültürü, durdurulamayan hırsı ve etik ikilemleri keşfeder.

Birçok izleyici, özellikle Joseph Gordon-Levitt'in Travis Kalanick'i canlandırışını takdir etti. Gordon-Levitt, Kalanick'in yoğun hırsını ve uzlaşmaz liderlik tarzını etkili bir şekilde yansıtarak, karaktere derinlik kattı, diziye rağmen. Kyle Chandler'ın risk sermayedarı Bill Gurley ve Uma Thurman'ın eski ABD Adalet Bakanı Eric Holder'ı canlandırdığı yardımcı kadro da Uber'ın hikayesindeki önemli figürlerin etkileyici tasvirleri için övgü aldı.

Ancak bazı eleştirmenler, dizinin Uber'ın yükselişinde yer alan olayları ve karakterleri dengeli bir şekilde tasvir etmediğini iddia etti. Hikayenin aşırılığa ve Kalanick'in kötüleştirilmesine fazla yöneldiğini, konuların karmaşıklıklarını göz ardı ettiğini hissettiler. Ayrıca, dizinin hızlı tempolu olması ve Uber'ın tarihinde belirli yönlerine seçici bir odaklanma, bazı izleyicilerin önemli inceliklerin göz ardı edildiğini hissetmelerine neden oldu.

Kusurlarına rağmen, "Super Pumped", Silikon Vadisi start-up dünyasının acımasız dünyasına ve yıkıcı yenilikteki etik ikilemlere çekici bir bakış sunar. Teknoloji, iş ve etik arasındaki kesişim hakkında düşündürücü sorular sorarak, teknoloji endüstrisinin iç işleyişine ilgi duyanlar için çekici bir izleme deneyimi sunar.

Genel olarak, "Super Pumped: The Battle for Uber" hakkındaki görüşler farklılık gösterir; bazı izleyiciler dramatik anlatımını ve mükemmel performansları takdir ederken, diğerleri gerçek hayattaki olayların seçici tasvirini eleştirir. İzlemeye değer olup olmadığı sonuçta konuyla ilgilenme ve tarihsel olayların kurgusal hesaplarını tolere etmeyle ilgilidir.

Dizi, WeWork'ün umut verici bir başlangıçtan multibilyon dolarlık bir şirkete hızlı yükselişini, Neumann'ın vizyonu ve karizmasıyla beslenen çekici hikayesine derinlemesine iner. Ancak dizi ilerledikçe, WeWork'ün aşırılık kültürünü ve Neumann'ın dengesiz davranışlarını ortaya çıkararak sonunda şirketin çöküşüne yol açar.

Bazı izleyiciler, Jared Leto'nun Adam Neumann ve Anne Hathaway'in eşi Rebekah olarak performanslarını etkileyici buldu; gerçek hayattaki figürlerin karmaşık kişiliklerini yakaladılar. Leto'nun Neumann'ın manyetik kişiliğini ve acımasız hırsını tasvir etmesi özellikle övüldü ve karaktere derinlik kattı, dizi kusurlarına rağmen.

Ancak diğerleri, WeWork'ün iş modelinin inceliklerini ve yükselişine ve çöküşüne katkıda bulunan daha geniş sosyo-ekonomik faktörleri keşfetme eksikliği nedeniyle diziyi eleştirdi. Bunun yerine, odaklanmanın daha çok Neumann ve diğer önemli figürlerin kişisel hayatlarını sansasyonelleştirmeye yöneldiği ve izleyicilerin daha fazla içerik istemesine neden olduğu belirtildi.

Kusurlarına rağmen, "WeCrashed", Silicon Vadisi start-up dünyasına ve WeWork'ün yükselişini saran aşırılık kültürüne ilginç bir bakış sunuyor. Kontrolsüz hırsların tehlikeleri ve herhangi bir maliyetle büyümeyi önceliklendirmenin sonuçları hakkında bir ibret hikayesi olarak hizmet eder.

Genel olarak, "WeCrashed" hakkındaki görüşler farklılık gösterir; bazı izleyiciler WeWork serüveninin tasvirini beğenirken, diğerleri hikayenin karmaşıklıklarını tam olarak yakalayamadığını düşünüyor. İzlemeye değer olup olmadığı sonuçta konuya olan ilgi ve gerçek hayattaki olayların kurgusal hesaplarını tolere etme düzeyine bağlıdır.

Dizi karakter oluşturmaya yavaş bir yaklaşım benimser ve belgesel ilerledikçe izleyicilerin başlangıçta oluşan izlenimlerini evrim geçirir. Yüksek tempolu bir gerilim arayanları tatmin etmeyebilir ancak Ghosn'un hikayesine nüanslı bir keşif sunarak, onun bir kurban mı yoksa bir kötü adam mı olduğu konusunda spekülasyon yapma imkanı sunar.

Kurumsal entrikalar ve oyunlar ekran üzerinde çekici bir şekilde yansıtılmakta zor olabilir. "The Big Short" Hollywood ünlülerinin sağladığı teknik açıklamalar sayesinde başarılı oldu, ancak Ghosn'un hikayesi onu sıkıcı hissettmemesi için kişisel yaşamına daha derinlemesine bir dalış gerektiriyordu. Bu tür manevraları ilginç hale getirmek, hatta 2018'de Japonya'da mali suistimal şüphesiyle tutuklanan ve ardından 2019'da ülkeyi kaçan eski Nissan-Renault CEO'su Carlos Ghosn'un hikayesi kadar karmaşık bir hikaye olsa bile zor bir görevdir.

"Wanted: The Escape of Carlos Ghosn" dizisi, denge bulmayı amaçlar. Ghosn'un, Renault ve Nissan'ın kaderini değiştiren, harcamaları azaltan ve para kazanan CEO'sunun hikayesini anlatır—ta ki 2018'de Japonya'da "geliri yanlış bildirme" ve "şirket varlıklarını zimmete geçirme" şüphesiyle tutuklanana kadar, bu da onun düşüşüne neden oldu. Ancak, bu sadece Ghosn'un zengin ve çok yönlü bir destan olduğu ortaya çıkan bir katmandır.

Dizi detaylara zaman ayırarak yavaşça ilerler ve küreselleşmenin sıklıkla kültürel farklılıkları göz ardı ettiğini, Fransız toplumunun kabul edilebilir CEO tazminatına bakış açısını veya Japon geleneklerini ve iş gücü azaltmalarının inceliklerini nasıl gözden kaçırdığını resmeder. 2008 mali çöküşü Ghosn'u maaşını yarıya indirmeye zorladı, ancak belki de sonradan tutuklanmasına yol açan olayları başlattı.

Fransa ve Japonya'nın eski bakanlarını, Ghosn'u takip eden gazetecileri ve eski meslektaşları içeren çeşitli röportaj yapanlarla, dizi çoklu bakış açıları sunar. Ancak, temelde Ghosn kendisi, anlatıya zarif bir şekilde işlenen detaylı röportajlar sunar. Birkaç eksik nokta olmasına rağmen, dizi güçlü bir hikaye sunmaya istekli olanları dikkatlerini yatırarak güç, para ve hırsın karmaşıklıklarını çözme konusunda düşünceli bir yaklaşım sunar.

Zach Bissonnette'in 2015 tarihli "The Great Beanie Baby Bubble" kitabına dayanan film, Robbie adında memnuniyetsiz bir mağaza çalışanıyla işbirliği yaparak peluş oyuncak üretmeye başlayan Ty Warner'ın hikayesini anlatıyor. On yıl sonra, başarılı ve mütevazı bir şekilde "Ty" adını taşıyan şirketleri, Beanie Babies serisini piyasaya sürüyor ve Warner'ı bir milyarder yapıyor ancak karakterini lekelemektedir.

Ty Warner'ın peluş kedi parçalarken ("Bir psikopat değilim, iş için," komşusuna açıklar) gençliklerinden başarı hikayelerini nostaljiyle inceleyen filmler gibi, "The Beanie Bubble" da son zamanlarda çıkan "Tetris," "Air: The Big Jump" ve "Who Killed BlackBerry" gibi filmlerde görüldüğü gibi, 1990'ların sonlarındaki iş fenomenine odaklanıyor - plastik pelletlerle dolu küçük peluş oyuncaklara kolektif bir saplantı. Beanie Babies, internetin yayılmasının da yardımıyla, birkaç yıl boyunca takıntılı koleksiyon ve spekülasyon nesneleri haline geldi.

Eski ABD Başkan Yardımcısı Albert Gore'un kızı ve viral düşük bütçeli müzik videolarıyla tanınan rock grubu OK Go'nun lideri olan eşi Damian Kulash'ın kızı olan nepo bebek Christine Gore tarafından yönetilen film, Warner'ın hikayesini, ona kötü davranan üç kadın aracılığıyla sunuyor. İlk olarak iş ortağı Robbie, ikinci olarak, kısa süre Warner'la flört etmiş iki kızı olan yalnız bir anne olan Sheila, kızlarının iddiasına göre ona Beanie Babies fikrini veren. Son olarak, 17 yaşında Ty Inc.'de çalışmaya başlayan ve hızla bir pazarlama dehası haline gelen Maya, yeni doğan interneti manipüle ediyor.

Bu üç hikaye aynı anda gelişiyor, sona doğru daha da kesişiyor ve eylem sürekli olarak 1980'ler ve 1990'ların çeşitli aşamaları arasında atlayarak, anlatının nerede durduğunu takip etmeyi zorlaştırıyor. Ancak gerçek sorunun pek etkileyici olmaması olduğu söylenebilir. Hiçbir kadın hikayesi tam anlamıyla dramaya dönüşmüyor (Warner ya birini terfi ettirmiyor, uzaklaşıyor veya birini aldatıyor), ancak bu şikayet geçidi pek fazla duygu uyandırmıyor. Warner'ın karakteri genellikle gizemli kalıyor, çünkü onu sadece kahramanların gözleriyle görüyoruz ve film, çocukluk travmalarına ve komplekslerine değinerek bunları derinlemesine keşfetmeden ipuçları veriyor. Sonuç olarak, Warner, sahneden sahneye tutarsız bir şekilde tasvir edilen, hiçbir zaman kesişmeyen iki ayrı kişilik gibi hissettiriyor.

Film, müzik videosu yapımcısı Kulash'ın gösterdiği görsel yaratıcılığı ve birkaç romanın yazarı olan Gore'dan beklenen özgünlüğü eksik. Bunun yerine, "The Beanie Bubble" ağırlıklı olarak tür klişelerine dayanıyor. Tek kurtuluşu belki de nostaljik cazibesi olabilir, karakterlerin birbirlerine eBay'i açıkladığı ve Bill Clinton'ın ara sıra arka planda göründüğü, filmin baş karakterinin film yapımcısı babasının patronu olarak hizmet ettiği. Peluş oyuncaklar etrafındaki hype biraz büyüleyici ve öğretici olsa da, asıl dersin iyi bir hikayenin ilginç bir şekilde anlatılmadığı sürece hiçbir şey ifade etmediği olduğu söylenebilir.

Hikaye, Nike ayakkabı satıcısı Sonny Vaccaro'nun, Matt Damon tarafından canlandırılan, Jordan'a isim verilmiş bir marka oluşturmayı ve onun için özel bir ayakkabı serisi geliştirmeyi teklif ederek bir ortaklık sağlamayı başardığı etrafında dönüyor.

"Aır" duyurulduğu andan itibaren büyük bir film olacağını vaat etti. İlk olarak, Ben Affleck'in "The Town" ve "Argo" gibi muhteşem filmlerinden sonra yönetmenlik kariyerine geri dönüş yapması anlamına geliyor. Eleştirmenler de "Air" için övgüler yağdırmış, yaklaşan ödül sezonunda aktif bir rol oynayacağını öngörmüşlerdir. Bu nedenle, benim için, gerçek olaylara dayanan Affleck'in draması yılın en çok beklenen filmlerinden biri haline geldi.

1980'lerde geçen film, Nike'ın Adidas ve Converse gibi rakipler tarafından gölgede bırakıldığı bir dönemde geçiyor. Şirketin kara atı olarak bilinen ve şirketin en büyük hayranlarından biri olan Sonny Vaccaro, o dönem yükselen yıldız Michael Jordan'ı imzalayarak Nike'ı sneaker pazarında bir numara yapma fırsatı görmüştür. Planı, rakipleri saf dışı bırakmak ve bu devrim niteliğindeki anlaşmayı imzalama olasılığını patronu ve diğer meslektaşlarına ikna etmek üzerine kuruludur. Bu anlaşma daha sonra bir marka ile bir oyuncu arasındaki en önemli işbirliği haline gelmiş ve Michael Jordan'ın tüm zamanların en büyük basketbol oyuncusu olarak statüsüne yol açmıştır.

Ben Affleck bu filmi yönetti, yapımcılığını üstlendi ve hatta başrolde yer aldı ve tüm yönlerde başarılı oldu, tek bir anlaşmanın hikayesinden maksimumu çıkardı.

Yönetim mükemmel - Affleck'ten beklenebilecek bir şey. O, bir alt sınıftan başarıya yükselen klasik ve motivasyon dolu bir hikayeyi ustalıkla anlatıyor. Bu, tarihsel arka planı, karakterlerin sonraki kaderlerini jenerikler sırasında açığa çıkaran ve birçok klişeyi içeren bir biyografi filmi gibi. Ancak Affleck'in her sahneye ruhunu kattığı görülüyor.

Film, geçmişten gelen bir patlama gibi hissettiriyor: basit ve açık bir şekilde ancak ilkel olmayan. Devrim niteliğinde olmaya veya karmaşık veya sosyal olarak önemli konulara inmeye çalışmıyor. Bunun yerine, duyguları ve ilhamı iletmek, izleyicilere son derece olumlu duygular bırakmak için çalışıyor.

Basitliğinde filmdeki zarafet ve samimiyet yatıyor. "Air", sadece içten ve iyi hissettiren bir sinema filmi, motive edici ve yükseltici.

Sıcaklığı, samimiyeti ve yükseltici mesajıyla film, 90'ların kült filmi "Jerry Maguire" ile büyük benzerlik taşıyor. Benim çok sevdiğim bir film olan Tom Cruise'un başrolünde olduğu film, bu nedenle "Air"e duyduğum heyecanımı anlatıyor.

Filmdeki toplu oyuncu kadrosuna özel bir vurgu yapmak gerekir. Ben Affleck, hafifçe eksantrik ve renkli Nike patronu rolünde öne çıkıyor. Gösteriyi çalıyor ve karakteri en unutulmaz olanı, her sahneye gülümseme getirebilenidir. Ayrıca, çocukluğumun oyuncularından biri olan Chris Tucker'ı görmek de hoştu, son zamanlarda ışıklarda olmayabilir, ancak "Air" bunu değiştirebilir - Chris çok canlı ve karizmatik bir performans sergiledi.

Ayrıca, diğer oyuncuları olan Chris Messina'nın performansını da beğendim, belki de diğer oyuncular kadar ünlü değil ama oyunculuk açısından kendi yerini sağlam tutuyor. Michael Jordan'ın menajeri olarak rolü kusursuzdu.

Matt Damon, Viola Davis ve Jason Bateman'ın güçlü performansları ise söylemeye gerek yok. Onlar sadece daha azını veremeyeceklerini biliyorlar.

Film, ödül yarışındaki şansları büyük. Affleck, yönetmenlik ve yardımcı rol için muhtemelen aday gösterilebilir. Tucker'ı ödüllerde görmek de keyifli olacaktır. Senaryo da sağlam ve takdiri hak ediyor. Ve tabii ki, "Air" yılın en iyi on filmi için haklı bir yere sahip. Benim görüşüme göre, içten, açık ve etkili anlatımıyla "Air"i yılın en iyi filmleri listesine dahil etmeye hazırım, bu da bir güç kaynağı gibi hissettiriyor.

Teşekkürler Ben Affleck!

Pandemi sırasında, herkes sevdiklerini kaybetmekten işsizliğe ve mali sıkıntılara kadar kendi zorluklarıyla boğuşuyor. Video oyunu perakendecisi GameStop, dijital indirmelerin fiziksel satışları gölgede bıraktığı zor zamanlar yaşıyor. GameStop'un hisseleri düşerken, birçok kişiye hisse satın almak mantıksız geliyor, ancak Keith Gill olarak bilinen "Roaring Kitty" - garip bir kedi temalı gömlek giyen sıradan bir adam - bir borsa yayını sunan bir adam. O, GameStop'un hisselerini yükseltmeyi başarıyor, sıradan insanlara kar sağlarken Wall Street köpekbalıklarına zarar veriyor.

Gerçek hayat hikayeleri genellikle tutarsızlıklar ve cevapsız sorularla gelir. Pandemi, Wall Street'te piyasa manipülasyonu ile nasıl ilişkilidir? Tüm bu karakterler nasıl bağlantılıdır? Protagoniste ne oldu? Cevaplar belirsiz kalıyor; işler sadece o şekilde gelişti. Ayrıca, kaybedenin zorluklar ve güçlü rakiplere karşı zafer kazandığı herhangi bir zavallı hikaye - David ve Golyat'a kadar uzanan - genellikle hayatta kalma yanılgısından kaynaklanır. Her şeylerini kaybedenler hakkında duymayız; bunun yerine, ucuz hisselere yatırım yapan ve diğerlerini onları değerli hale getirmeye ikna eden bir adamın hikayesini takip ederiz.

Hisse senedi ticaretinin teknik inceliklerini açıklamak sıkıcı olabilir. Karakterler birbirlerine (ve bize, izleyiciye) shorts ve sıkışmaları açıkladıklarında bile, sadece hisse senedi fiyatlarını izlemiyoruz; hemşireler, kuryeler, öğrenciler gibi sıradan insanların hikayelerini izliyoruz. Kaybetmekten bıkan ve sonunda bir risk almaya karar veren bu insanlar, ellerinde kalan az şeyle başlıyorlar ve daha sonra yeni kazançlarla devam ediyorlar. Bu, güven, öfke, sosyal adaletsizlik ve hayatınızda en azından bir kez sokakta bir kutlama olabileceği küçük umut hakkında etkileyici bir anlatıdır.

Paul Dano, utangaçlığına rağmen ilkeli bir direniş simgesi haline gelen inandırıcı bir sıkıcıdan lider rolünde dikkat çekici bir performans sergiliyor - şiddetsiz bir Joker gibi, kararlılık ve ilkelerdeki inancı silah olarak kullanıyor. Film, Clancy Brown, Sebastian Stan ve Dane DeHaan gibi küçük rollerde bile parlayan bir topluluk oyuncu kadrosuna sahip. Birlikte, tıbbi maskeler, Zoom konferansları ve azalan umutlar arasında gerçeküstü ancak gerçekçi bir vodvil yaratıyorlar - yalnızların bir araya gelip seslerini yükselttiği şekilde. Sonuç olarak, bir şekilde hepimiz miyavlayan yavrucaklar gibiyiz. Ve eğer kimse miyavlamamızı henüz duymazsa, bu sessiz olduğumuz anlamına gelmez.