Entrepreneurial Films

Jednym z głównych tematów filmu jest Amerykański Sen i koncepcja sukcesu. Poprzez postać Kroca, film bada nieustanne dążenie do ambicji i środki, do których jednostki sięgają, aby osiągnąć swoje cele. Podróż Kroca jest przedstawiona jako klasyczna historia od zera do bohatera, ukazująca jego determinację, zapał i ducha przedsiębiorczości.

Krytycy i widzowie chwalą występ Michaela Keatona jako Raya Kroca, podkreślając jego zdolność do uchwycenia złożoności postaci. Keaton przedstawia Kroca jako charyzmatycznego i przebiegłego biznesmena, który jest zarówno porywający, jak i moralnie dwuznaczny. Jego kreacja dodaje głębi postaci, ukazując wady i sprzeczności Kroca obok jego ambicji i wizji.

Ponadto, "The Founder" rzuca światło na historię i dziedzictwo McDonald's, oferując wgląd w początki przemysłu fast foodów i innowacyjny model biznesowy, który go zrewolucjonizował. Film zagłębia się w partnerstwo między Krocem a braćmi McDonald, Dickiem i Maciem, oraz bada konflikty i napięcia, które powstały, gdy Kroc dążył do rozwoju biznesu.

Film porusza również tematy kapitalizmu i chciwości korporacyjnej, przedstawiając Kroca jako bezwzględnego i oportunistycznego biznesmena gotowego wykorzystać innych dla własnego zysku. Gdy Kroc przejmuje markę McDonald's i wypiera pierwotnych właścicieli, film stawia pytania o etykę praktyk biznesowych i konsekwencje niekontrolowanej ambicji.

Jednakże niektórzy krytycy zauważyli, że film może upraszczać lub romantyzować pewne aspekty historii Kroca. Podczas gdy Kroc jest przedstawiony jako wizjoner przedsiębiorca, film pomija kontrowersje i krytykę dotyczącą jego praktyk biznesowych, w tym zarzuty o wyzysk i złe traktowanie właścicieli franczyzowych.

Ogólnie rzecz biorąc, "The Founder" oferuje przekonujące i angażujące przedstawienie Raya Kroca i wzrostu McDonald's jako zjawiska kulturowego. Poprzez swoje badanie ambicji, innowacji i dążenia do sukcesu, film dostarcza cennych spostrzeżeń na temat złożoności przedsiębiorczości i Amerykańskiego Snu. Bez względu na to, czy widzowie widzą Kroca jako bohatera czy złoczyńcę, film wywołuje prowokujące dyskusje na temat etyki biznesu, kultury korporacyjnej i ceny osiągnięć.

W centrum "The Playlist" znajduje się koncepcja tajemniczej playlisty, która tajemniczo pojawia się na telefonach ludzi, zawierająca piosenki, które wydają się odzwierciedlać i wpływać na ich życie w nieoczekiwany sposób. Każdy odcinek skupia się na innym bohaterze, który odkrywa playlistę i bada, w jaki sposób muzyka łączy się z ich osobistymi problemami, relacjami i pragnieniami.

Jednym z najbardziej chwalonych aspektów serialu jest jego eklektyczna ścieżka dźwiękowa, zawierająca różnorodny wybór piosenek z różnych gatunków i epok. Muzyka stanowi centralny motyw, napędzając narrację i nadając emocjonalną rezonans postaciom. Widzowie zauważyli skuteczność ścieżki dźwiękowej w wywoływaniu nostalgii, nadawaniu tonu każdemu odcinkowi i zwiększaniu ogólnego doświadczenia z oglądania.

Dodatkowo, "The Playlist" został pochwalony za eksplorację uniwersalnych tematów, takich jak miłość, utrata, odkupienie i samoodkrycie. Każdy odcinek zagłębia się w złożoności ludzkich emocji i relacji, oferując wzruszające spojrzenie na kondycję ludzką. Postacie są łatwe do zidentyfikowania i dobrze rozwinięte, a ich walki i triumfy rezonują z widzami na głęboko osobistym poziomie.

Jednakże niektórzy krytycy wyrazili obawy co do tempa i struktury narracyjnej serialu. Twierdzą, że format epizodyczny, z każdym odcinkiem skupiającym się na innym bohaterze, może prowadzić do nierównego opowiadania historii i braku spójności między odcinkami. Dodatkowo, niektórzy widzowie skrytykowali pewne wątki fabularne za wydawanie się wymuszone lub melodramatyczne, co szkodzi autentyczności serialu.

Mimo tych krytyk, "The Playlist" oferuje odświeżające i zastanawiające spojrzenie na to, w jaki sposób muzyka wpływa na nasze życie. Jego innowacyjny koncept, przekonujące postacie i sugestywna ścieżka dźwiękowa sprawiają, że jest to interesujące do obejrzenia zarówno dla miłośników muzyki, jak i fanów dramatów skupionych na postaciach. Wartość oglądania zależy ostatecznie od tego, czy ktoś docenia związek muzyki i opowiadania historii oraz jego tolerancję dla eksperymentów narracyjnych.

Serial opowiada historię Elizabeth Holmes, w którą wciela się Amanda Seyfried, gdy przekształca Theranos z obiecującego startupu w firmę warta miliardy dolarów, wycenianą na obietnicy rewolucjonizacji branży ochrony zdrowia za pomocą przełomowej technologii testowania krwi. Jednakże, gdy firma nabiera rozpędu, zaczynają pojawiać się pęknięcia w fasadzie Holmes, prowadząc do ostatecznego rozpadu Theranos i upadku Holmes.

Wielu widzów chwaliło występ Seyfried jako Holmes, uchwycenie jej charyzmatycznego uroku i niezachwianej ambicji, jednocześnie przedstawiając ciemne strony jej osobowości. Nuansowane przedstawienie Seyfried humanizuje Holmes, oferując wgląd w złożoność jej charakteru i motywacje kierujące jej działaniami. Obsada wspierająca, w tym Naveen Andrews jako COO Theranos Ramesh "Sunny" Balwani i Laurie Metcalf jako Phyllis Gardner, również otrzymali pochwały za swoje przekonujące występy.

Jednakże niektórzy krytycy argumentowali, że serial nie zagłębił się wystarczająco głęboko w złożoności skandalu Theranos, wybierając bardziej sensacyjne przedstawienie wydarzeń. Uważali, że serial pomijał istotne szczegóły i niuanse, upraszczając historię i nie dostarczając kompleksowego zrozumienia motywacji i działań głównych graczy zaangażowanych w sprawę.

Mimo tych krytyk, "The Dropout" oferuje wciągające przedstawienie jednego z najbardziej fascynujących skandali korporacyjnych XXI wieku. Rzuca światło na ciemną stronę kultury innowacji i przedsiębiorczości Doliny Krzemowej, eksplorując tematy ambicji, oszustwa i dążenia do sukcesu za wszelką cenę. Serial służy jako opowieść przestrogowa dla aspirujących przedsiębiorców i inwestorów, podkreślając niebezpieczeństwa niekontrolowanej ambicji i znaczenie etycznych praktyk biznesowych.

Ogólnie opinie na temat "The Dropout" są zróżnicowane, niektórzy widzowie chwalą jego przekonujące występy i wciągającą narrację, podczas gdy inni krytykują jego sensacyjne przedstawienie skandalu Theranos. Wartość oglądania zależy ostatecznie od zainteresowania tematem i tolerancji na fikcyjne relacje z prawdziwych wydarzeń.

Serial przedstawia dramatyczną historię wzlotu Ubera z rozrastającej się startupowej firmy do globalnego giganta technologicznego pod przywództwem kontrowersyjnego założyciela i CEO, Travisa Kalanicka. Bada on bezlitosną kulturę korporacyjną, nieustannie dążącą ambicję i dylematy etyczne, które charakteryzowały podróż Ubera do dominacji w branży transportowej.

Wielu widzów doceniło znakomite występy obsady, zwłaszcza kreację Travisa Kalanicka przez Josepha Gordona-Levitta. Gordon-Levitt skutecznie oddaje intensywny zapał Kalanicka i jego bezkompromisowy styl przywództwa, nadając głębi postaci pomimo wad serialu. Obsada wspierająca, w tym Kyle Chandler jako inwestor venture Bill Gurley i Uma Thurman jako były prokurator generalny USA Eric Holder, również otrzymali pochwały za przekonujące przedstawienie kluczowych postaci w historii Ubera.

Jednakże niektórzy krytycy twierdzili, że serial nie zapewnił zrównoważonego przedstawienia wydarzeń i postaci związanych z rozwojem Ubera. Uważali, że narracja zbyt mocno skłaniała się ku sensacjom i potępieniu Kalanicka, pomijając złożoność problemów. Ponadto szybkie tempo serialu i selektywne skupienie na pewnych aspektach historii Ubera sprawiły, że niektórzy widzowie mieli wrażenie, że istotne niuanse zostały pominięte.

Mimo swoich wad, "Super Pumped" oferuje fascynujący wgląd w bezlitosny świat startupów Doliny Krzemowej i dylematy etyczne związane z innowacją. Zadaje on prowokujące pytania dotyczące krzyżowania się technologii, biznesu i etyki, co czyni go interesującym dla tych, którzy interesują się wewnętrznymi mechanizmami branży technologicznej.

Ogólnie opinie na temat "Super Pumped: The Battle for Uber" są zróżnicowane, niektórzy widzowie doceniają jego dramatyczną opowieść i znakomite występy, podczas gdy inni krytykują selektywne przedstawienie prawdziwych wydarzeń. Wartość oglądania zależy ostatecznie od zainteresowania tematem i tolerancji dla fikcyjnych relacji historycznych wydarzeń.

Serial zagłębia się w fascynującą historię błyskawicznego wzrostu WeWork od obiecującej startupu do wielomiliardowej firmy, napędzanej wizją i charyzmą Neumanna. Jednakże, w miarę rozwoju fabuły, ujawnia on ciemniejszą stronę kultury nadmiaru w WeWork oraz nieprzewidywalne zachowanie Neumanna, co ostatecznie doprowadziło do upadku firmy.

Niektórzy widzowie uznali występy Jareda Leto jako Adama Neumanna i Anne Hathaway jako jego żony Rebeki za przekonujące, uchwyciły one złożone osobowości prawdziwych postaci. Portret Leto Neumanna jako magnetycznej osobowości i bezwzględnej ambicji został szczególnie doceniony, dodając głębi postaci pomimo wad serialu.

Jednakże inni skrytykowali serial za brak dogłębnego zbadania zawiłości modelu biznesowego WeWork oraz szerszych czynników społeczno-ekonomicznych, które przyczyniły się do jego wzlotu i upadku. Zamiast tego, skupiono się bardziej na sensacyjnym przedstawianiu życia osobistego Neumanna i innych kluczowych postaci, pozostawiając widzów z pragnieniem większej treści.

Mimo swoich wad, "WeCrashed" oferuje fascynujący wgląd w świat startupów Doliny Krzemowej i kulturę nadmiaru, która przewijała się podczas wzlotu WeWork. Stanowi on ostrzeżenie o niebezpieczeństwach niekontrolowanej ambicji i konsekwencjach priorytetowego stawiania wzrostu za wszelką cenę.

Ogólnie opinie na temat "WeCrashed" są zróżnicowane, niektórzy widzowie cieszą się z przedstawienia sagi WeWork, inni uważają, że nie udało się w pełni uchwycić złożoności historii. Wartość oglądania zależy ostatecznie od zainteresowania tematem i tolerancji na fikcyjne opowieści o prawdziwych wydarzeniach.

Serial przyjmuje powolne podejście do budowania postaci, prowadząc widzów do początkowego wyrobienia sobie pewnych wrażeń, które ewoluują w miarę postępu dokumentu. Choć może nie zadowolić tych, którzy szukają ekscytującego thrilleru akcji, oferuje nuansowe zbadanie historii Ghosna, pozostawiając miejsce na spekulacje, czy jest on ofiarą czy złoczyńcą.

Machinacje korporacyjne i intrygi mogą być trudne do przekazania w sposób porywający na ekranie. "The Big Short" odniósł sukces dzięki technicznym wyjaśnieniom dostarczonym przez hollywoodzkich celebrytów, ale historia Ghosna wymagała głębszego zanurzenia się w jego życie osobiste, aby uniknąć wrażenia suchości. Sprawienie, by takie manewry były interesujące, to trudne zadanie, nawet z historią tak złożoną jak ta byłego dyrektora generalnego Nissan-Renault, Carlosa Ghosna, który został aresztowany w Japonii w 2018 roku pod zarzutem nadużyć finansowych, a następnie uciekł z kraju w 2019 roku, wbrew wszelkim przeciwnościom.

W "Poszukiwanym: Ucieczka Carlosa Ghosna" serial stara się znaleźć równowagę. Opowiada historię Ghosna, dyrektora generalnego, który ciął wydatki i zarabiał pieniądze, zmieniając los Renault i Nissan—aż do jego aresztowania w Japonii w 2018 roku pod zarzutem "niedopowiedzenia wynagrodzenia" i "przywłaszczenia aktywów firmy", co doprowadziło do jego upadku. Jednak jest to tylko jedna warstwa bogatej i wielowątkowej sagi.

Serial rozwija się powoli, poświęcając czas na szczegóły i malując obraz tego, jak globalizacja często pomija różnice kulturowe, czy to widok społeczeństwa francuskiego na akceptowalne wynagrodzenie dyrektora generalnego, czy japońskie zwyczaje i niuanse redukcji zatrudnienia. Kryzys finansowy z 2008 roku skłonił Ghosna do obniżenia swojej pensji o połowę, ale być może także zapoczątkował wydarzenia, które ostatecznie doprowadziły do jego późniejszego aresztowania.

Z udziałem różnorodnej grupy osób przeprowadzających wywiady, w tym byłych ministrów Francji i Japonii, dziennikarzy zajmujących się Ghosnem oraz byłych kolegów, serial prezentuje wiele perspektyw. Jednak w centrum znajduje się sam Ghosn, który udziela szczegółowych wywiadów, które elegancko wplecione są w narrację. Pomimo pewnych luźnych końcówek, serial oferuje przemyślane podejście do rozplątywania zawiłości władzy, pieniędzy i chciwości, nagradzając tych, którzy są gotowi poświęcić swoją uwagę na rzecz fascynującej historii.

Na podstawie książki Zacha Bissonnette'a z 2015 roku "Wielka bańka z pluszowych zabawek," film opowiada historię Tya Warnera, który wraz z Robbiem, niezadowolonym pracownikiem sklepu, zakłada firmę produkującą pluszowe zabawki. Dekadę później ich udana firma, skromnie nazwana "Ty," wprowadza na rynek serię Beanie Babies, czyniąc Warnera miliarderem, ale szkalując jego charakter.

Podobnie jak Ty Warner rozkładający pluszowe kotki ("Nie jestem psychopatą, to dla biznesu," wyjaśnia swojemu sąsiadowi), twórcy filmu rozkładają historie sukcesu z ich młodości z nostalgią, jak w niedawnych filmach "Tetris," "Air: Wielki Skok" i "Kto zabił BlackBerry." "Bańkowa bańka" skupia się na zjawisku biznesowym z końca lat 90. – kolektywnej obsesji na punkcie małych pluszowych zabawek wypełnionych plastikowymi granulkami. Beanie Babies, wspomagane przez rozprzestrzenianie się internetu, stały się obiektami kompulsyjnego zbieractwa i spekulacji przez kilka lat.

Film, wyreżyserowany przez nepo baby Christine Gore, córkę byłego wiceprezydenta USA Alberta Gore'a, i jej męża Damiana Kulasha, lidera zespołu rockowego OK Go znanej z ich wiralnych teledysków nakręconych na niskim budżecie, przedstawia historię Warnera poprzez trzy kobiety, którym krzywdził. Pierwsza to Robbie, jego partner biznesowy. Druga to Sheila, samotna matka dwóch córek, która krótko spotykała się z Warnerem, a córki rzekomo pomogły mu stworzyć Beanie Babies. Na koniec Maya, która zaczyna pracę w Ty Inc. mając 17 lat i szybko staje się guru marketingu, manipulując nowo narodzonym internetem.

Te trzy wątki rozwinęły się równocześnie, zbiegając się bliżej końca, a akcja skacze nieustannie między latami 80. a różnymi etapami lat 90. – co sprawia, że trudno jest śledzić, gdzie znajduje się narracja. Jednak prawdziwym problemem jest to, że film nie jest zbyt angażujący. Żadna z historii kobiecych nie ewoluuje w pełnoprawne dramaty (Warner albo nie promował kogoś, odsunął się, albo zdradził kogoś), ale ten pochód żali nie wywołuje zbyt wielu emocji. Postać Warnera pozostaje w dużej mierze enigmatyczna, ponieważ widzimy go tylko oczami bohaterek, a film sugeruje traumy dzieciństwa i kompleksy, nie zgłębiając ich w pełni. W rezultacie Warner wydaje się być dwiema oddzielnymi osobowościami, które nigdy się nie łączą, przedstawiane niespójnie z sceny na scenę.

Film brakuje wizualnej inwencji, jaką prezentuje Kulash, twórca teledysków, oraz oryginalności, jakiej można by się spodziewać po Gore, autorce kilku powieści. Zamiast tego, "Bańkowa bańka" opiera się głównie na klasycznych schematach gatunkowych. Jego jedynym zbawieniem jest być może nostalgiczny urok, gdy postacie tłumaczą sobie nawzajem serwis eBay, a Bill Clinton czasami pojawia się w tle, pełniąc rolę szefa ojca protagonisty. Hype wokół pluszowych zabawek jest nieco hipnotyzujący i pouczający, ale główną lekcją jest to, że nawet dobra historia nic nie znaczy bez umiejętności ciekawego jej opowiedzenia.

Akcja skupia się wokół sprzedawcy butów Nike, Sonny'ego Vaccaro, w którego rolę wcielił się Matt Damon. To on zdołał zapewnić partnerstwo, proponując Jordanowi stworzenie marki o jego imieniu i opracowanie linii butów specjalnie dla niego.

Od samego ogłoszenia, "Air" obiecywał być świetnym filmem. Po pierwsze, to powrót Bena Afflecka do reżyserii po jego znakomitych filmach takich jak "Miasto" i "Argo". Krytycy również chwalą "Air", przewidując jego aktywny udział w nadchodzącym sezonie nagród. Dlatego dla mnie dramat Afflecka, oparty na prawdziwych wydarzeniach, stał się jednym z najbardziej oczekiwanych filmów roku.

Akcja filmu rozgrywa się w latach 80., gdy Nike boryka się z problemami, zacienione przez konkurentów jak Adidas i Converse. Sonny Vaccaro, entuzjasta i czarna owca firmy, dostrzega szansę na uczynienie Nike numerem jeden na rynku obuwia sportowego, podpisując wówczas wschodzącą gwiazdę, Michaela Jordana. Jego plan obejmuje wyprzedzenie konkurentów i przekonanie szefa oraz innych kolegów o możliwości podpisania tej przełomowej umowy, która później stała się najważniejszą współpracą między marką a zawodnikiem, prowadząc do statusu Michaela Jordana jako najlepszego koszykarza wszech czasów.

Ben Affleck wyreżyserował, wyprodukował i nawet zagrał w tym filmie, i odniósł sukces we wszystkich aspektach, wyciągając maksimum z historii jednej umowy.

Reżyseria jest znakomita – co można by się spodziewać po Afflecku. Mistrzowsko opowiada klasyczną i motywującą historię człowieka walczącego o sukces. To podręcznikowa biografia, z kompletnym tłem historycznym, losami bohaterów ujawnionymi podczas napisów końcowych i wieloma kalkami, ale z duszą Afflecka w każdej scenie.

Film przypomina podróż w przeszłość: prosty i bezpośredni, ale nie prymitywny. Nie próbuje być przełomowy ani zagłębiać się w złożone lub społecznie istotne tematy. Zamiast tego działa tak, jak powinien – dostarczając emocji i inspiracji, pozostawiając widzów z ogromnie pozytywnymi uczuciami.

W swojej prostocie tkwi elegancja i szczerość filmu. "Air" jest po prostu serdecznym i budującym nastrój kinem, zdolnym do motywowania i podnoszenia na duchu.

Z ciepłem, szczerością i podnoszącym na duchu przesłaniem, film przypomina kultowy klasyk lat 90. "Jerry Maguire" z udziałem Toma Cruise'a, filmu, który uwielbiam, stąd moje entuzjazm dla "Air".

Specjalne wyróżnienie należy się obsadzie filmu. Ben Affleck wyróżnia się w roli nieco ekscentrycznego i kolorowego szefa Nike. On kradnie show, a jego postać jest najbardziej pamiętna, zdolna wprawiać w uśmiech w każdej scenie. Miło było również zobaczyć jednego z moich aktorów z dzieciństwa, Chrisa Tuckera, który może nie był ostatnio w centrum uwagi, ale "Air" może to zmienić – Chris zagrał bardzo żywiołową i charyzmatyczną rolę.

Podobała mi się również kreacja Chrisa Messiny, który może nie jest tak znany jak jego współpracownicy, ale z pewnością dorównuje im pod względem aktorstwa. Jego rola jako agenta Michaela Jordana jest nieskazitelna.

Jeśli chodzi o Matta Damona, Violę Davis i Jasona Batemana, ich silne występy są oczywiste. Po prostu nie potrafią dać mniej.

Jeśli chodzi o szanse filmu w wyścigu o nagrody, są ogromne. Affleck bardzo prawdopodobnie zostanie nominowany za reżyserię i rolę drugoplanową. Widok Tuckera na ceremonii byłby również uroczy. Scenariusz jest również solidny i zasługuje na uznanie. I oczywiście, "Air" zasługuje na swoje miejsce wśród dziesięciu najlepszych pretendentów do tytułu najlepszego filmu roku. Moim zdaniem byłoby to całkowicie zasłużone, ponieważ jestem już gotowy umieścić "Air" na liście najlepszych filmów roku, dzięki jego serdecznej, bezpośredniej i skutecznej narracji, która jest jak źródło siły.

Dziękuję, Benie Afflecku!

Akcja filmu rozgrywa się podczas pandemii, gdy wszyscy borykają się z własnymi wyzwaniami, od straty bliskich, przez bezrobocie, po trudności finansowe. Sklep z grami wideo GameStop zmaga się z trudnościami, gdy cyfrowe pobrania zaciemniają sprzedaż fizyczną. Kiedy akcje GameStopu gwałtownie spadają, zakup akcji wydaje się bezsensowny dla wielu, ale nie dla Keitha Gilla, znanego jako "Roaring Kitty" – zwykłego faceta w kiczowatej koszuli z motywem kota, prowadzącego transmisję z rynku akcji. Udaje mu się wywołać efekt motyla, powodując wzrost akcji GameStopu, co przynosi zyski zwykłym ludziom i straty dla rekinów Wall Street.

Historie z życia wzięte często są pełne niekonsekwencji i niewyjaśnionych pytań. W jaki sposób pandemia ma się do manipulacji rynkiem na Wall Street? Jak są ze sobą powiązane te wszystkie postacie? Co stało się z głównym bohaterem? Odpowiedzi pozostają nieuchwytne; rzeczy po prostu potoczyły się w ten sposób. Ponadto, każda historia o przegranym, który zwycięża wbrew przeciwnościom i potężnym przeciwnikom, sięgająca aż do historii Dawida i Goliatów, często wynika z błędu przetrwania. Nie słyszymy o tych, którzy inwestowali w tanie akcje i stracili wszystko; zamiast tego śledzimy historię faceta, który inwestował w tanie akcje i przekonał innych, by nadać im wartość.

Wyjaśnianie technicznych niuansów handlu akcjami może być nużące. Nawet gdy postacie tłumaczą sobie nawzajem (i nam, widzom) pojęcia krótkiej sprzedaży i wykupu, nie tylko obserwujemy ceny akcji; śledzimy historie zwykłych ludzi – pielęgniarek, kurierów, studentów – którzy zmęczeni przegrywaniem postanawiają w końcu podjąć ryzyko, zaczynając od tego, co im zostało, a później z nowo zdobytym bogactwem. To poruszająca opowieść o zaufaniu, gniewie, niesprawiedliwości społecznej i małej nadziei, że może przynajmniej raz w życiu będzie świętowano na twojej ulicy.

Paul Dano prezentuje znakomity występ, grając wiarygodnego kujona, który staje się liderem, mimo swojej nieśmiałości, stając się symbolem oporu – podobnie jak nieagresywny Joker, posługujący się wytrwałością i wiarą w zasady jako broni. Film może poszczycić się zespołową obsadą, w tym Clancy Brown, Sebastiana Stana i Dane'a DeHaana, którzy błyszczą nawet w drugoplanowych rolach. Razem tworzą surrealistyczny, a jednocześnie realistyczny wodewil pośród masek medycznych, konferencji Zoom i malejących nadziei – przedstawiając, jak samotnicy zjednoczeni zabrali głos. W końcu wszyscy jesteśmy w pewien sposób ryczącymi kotami. A jeśli nikt jeszcze nie usłyszał naszego ryku, nie oznacza to, że jesteśmy cisi.