De Beanie Bubble (film, 2023)
"The Beanie Bubble," uitgebracht op Apple TV+ in 2023, vertelt het verhaal van Ty Warner, de oprichter van een bedrijf dat knuffels produceert, en zijn relaties met de vrouwen die een integraal onderdeel werden van zijn succes. De knuffels waren populair in de jaren 90, verzameld door liefhebbers en doorverkocht, maar de hype verdween uiteindelijk.
Gebaseerd op het boek "The Great Beanie Baby Bubble" uit 2015 van Zach Bissonnette, ontvouwt de film het verhaal van Ty Warner, die samenwerkt met Robbie, een ontevreden winkelmedewerker, om een bedrijf op te richten dat knuffels produceert. Tien jaar later lanceert hun succesvolle bedrijf, bescheiden genaamd "Ty," de Beanie Babies-lijn, waardoor Warner miljardair wordt maar zijn karakter besmeurd raakt.
Net zoals Ty Warner pluchen kittens ontleden ("Ik ben geen psychopaat, het is voor zaken," verduidelijkt hij aan zijn buurman), ontleden de filmmakers succesverhalen uit hun jeugd met nostalgie, zoals te zien is in recente films zoals "Tetris," "Air: The Big Jump," en "Who Killed BlackBerry." "The Beanie Bubble" richt zich op het zakelijke fenomeen van eind jaren 90 - een collectieve obsessie met kleine knuffels gevuld met plastic korrels. Beanie Babies, geholpen door de verspreiding van het internet, werden objecten van dwangmatig verzamelen en speculeren gedurende meerdere jaren.
De film, geregisseerd door nepo baby Christine Gore, dochter van voormalig Amerikaans vicepresident Albert Gore, en haar man Damian Kulash, leider van de rockband OK Go die bekend staat om hun virale low-budget muziekvideo's, presenteert Warner's verhaal via drie vrouwen die hij slecht behandelde. De eerste is Robbie, zijn zakelijke partner. De tweede is Sheila, een alleenstaande moeder van twee dochters die kortstondig datete met Warner, waarbij de dochters naar verluidt hem hielpen met het bedenken van Beanie Babies. Ten slotte Maya, die op 17-jarige leeftijd bij Ty Inc. begint te werken en al snel een marketinggoeroe wordt, die het pasgeboren internet manipuleert.
Deze drie verhaallijnen ontwikkelen zich tegelijkertijd, komen dichter bij het einde samen, waarbij de actie constant heen en weer springt tussen de jaren 80 en verschillende stadia van de jaren 90 - waardoor het moeilijk is om bij te houden waar het verhaal staat. Het echte probleem is echter dat het niet erg meeslepend is. Geen van de vrouwelijke verhalen ontwikkelt zich tot volwaardige drama's (Warner promootte iemand niet, nam afstand of bedroog iemand), maar deze opsomming van grieven roept niet veel emotie op. Warner's karakter blijft grotendeels raadselachtig, aangezien we hem alleen zien door de ogen van de heldinnen, en de film hint naar jeugdtrauma's en complexen zonder deze grondig te verkennen. Als gevolg daarvan voelt Warner aan als twee aparte persoonlijkheden die nooit samenkomen, inconsistent afgebeeld van scène tot scène.
De film mist de visuele inventiviteit die Kulash, de maker van muziekvideo's, heeft getoond, en de originaliteit die men zou verwachten van Gore, auteur van verschillende romans. In plaats daarvan vertrouwt "The Beanie Bubble" zwaar op genre clichés. Zijn enige redding is misschien de nostalgische charme, terwijl personages eBay aan elkaar uitleggen en Bill Clinton af en toe op de achtergrond verschijnt, dienend als de baas van de filmmaker-vader van de protagonist. De hype rond pluchen speelgoed is enigszins betoverend en leerzaam, maar de belangrijkste les is dat zelfs een goed verhaal niets betekent zonder het vermogen om het interessant te vertellen.